αγαπη και Αγαπη

η αφορμη μου δοθηκε απο την Βασιλικη στου αεροζολη.
ευχαριστω συντροφισα!

αγαπη και Αγαπη.
η πρωτη ειναι συναισθημα που δημιουργειται απο το ορμονικο συστημα και πηγαζει απο τα γονιδια μας.

αγαπαμε τον εαυτο μας (ή ετσι νομιζουμε), τους γονεις μας, τα παιδια μας, τον συντροφο μας, τους φιλους μας, τα ζωα, το περιβαλλον, ή τον μουσακα με μελιτζανα.
ειναι αγαπη εγωϊστικη, επιλεκτικη και ταυτιστικη (ταυτιζομαστε με αυτο που αγαπαμε, αναλογως του ποσο το αγαπαμε).

η Αγαπη ειναι εντελως αλλο πραγμα απο την αγαπη.
δεν ειναι συναισθημα, ειναι βιωματικη αντιληψη.
δεν ειναι επιλεκτικη, ουτε εγωιστικη, ουτε ταυτιστικη.
δεν ειναι ουτε καλη ουτε κακη, οπως καθε Φυσικο φαινομενο.
δεν προκαλει συμπονια, οπως η αγαπη.
αυτος που την βιωνει, Αγαπά τα Παντα, αλλά δεν ταυτιζεται με Τιποτα.

και προφανως θα επρεπε να λεω "αυτο" που Αγαπά, γιατι το "αυτος" ενεχει εγωισμο που δεν υπαρχει πλεον, εφοσον υπαρχει Αγαπη.

η Αγαπη ειναι στοιχειο της Φυσης και αυτος που εχει εξαφανισει τον Εγωισμο του και την βιωνει, εχει μετατραπει και αυτος σε στοιχειο της Φυσης.

απο την συναισθηματικα φορτισμενη οπτικη γωνια της αγαπης, η Αγαπη μπορει να φανει στα ανθρωπινα ματια ως "ουδετερη" και "αποστασιοποιημενη".

η κοινωνια μας ειναι δομημενη πολιτικα στις προεκτασεις της αγαπης - οικογενειακη αγαπη, φιλικη αγαπη, ομαδικη αγαπη, πατριωτικη αγαπη, εθνικη αγαπη.
ισσοροπει πανω στις εγωιστικες συναισθηματικες φορτισεις της αγαπης και του αντιθετου της, του μισους.

το διλημμα που τιθεται (κατα την γνωμη μου) σε όποιον περπατα το μονοπατι του οδευοντας προς στην Αγαπη και την πλησιαζει, ειναι το αν θα σπασει το συναισθηματικο δεσιμο της αγαπης του με τον κοσμο και θα επιλεξει να γινει στοιχειο της Φυσης, αποταυτιζομενος απο οικογενεια, φιλους και αγαπημενους.

το οτι κατορθωσε να πλησιαζει την Αγαπη, σημαινει οτι στην πορεια του στην ζωη επεξεργαστηκε την αγαπη και την εξευγενισε, αρα εχει ηδη περιορισει τις εγωιστικες ταυτισεις του στο μινιμουμ.

ειναι ισως το πιο επωδυνο κομματι του μονοπατιου του.