υπαρχει θεση στον κοσμο και για τους στριμενους

πριν μερικες μερες πεθανε η Αφροδιτη, μια στριμενη γειτονισα που επι χρονια τσακωνοταν με ολους (και με εμενα φυσικα), ειτε γιατι οταν τα παιδια ηταν μικρα πετουσαν παιγνιδια στην ταρατσα της, ειτε γιατι τα δεντρα που φυτεψα στον ακαλυπτο της εριχναν φυλλα, κτλ.

η ιδια ειχε κηπο (που τον φροντιζε με αγαπη) και φυσικα επεφταν φυλλα και απο τα δικα της δεντρα σε μας.

οταν ακουσα για τον θανατο της στενοχωρηθηκα.

κι αυτο γιατι η Άφρο (οπως την φωναζαμε) τσακωνοταν μεν μαζι σου για ασημαντη αφορμη, αλλά την αλλη μερα σου ελεγε καλημερα στον δρομο, ο,τι και της ειχες σουρει στον καυγα.

και γιατι χασαμε μια πηγη αφορμων για να γελαμε.
την περασμενη εβδομαδα εβαζε αιρκοντισιον ενας φιλος στον πρωτο οροφο και του το τοποθετουσε ενας αλλος φιλος του, που δεν ειναι ψυκτικος.
οπότε η συζητηση στραφηκε αμεσως στο καλαμπουρι, οπως "φαντασου ρε μαλακα να απογειωθει το μηχανημα και να πεσει στον κηπο της Άφρο", "θα παρει και τον τοιχο μαζι", κτλ.

δεν θα ξανατσακωθουμε με την Άφρο, δεν θα ξανακαλαμπουρισουμε εξ αιτιας της...
νιωσαμε ολοι οτι θα μας λειψει κι ας ηταν στριμενο αντερο.
καλο της ταξιδι.

υπαρχει θεση και για τους στριγγλους στον πλανητη.