ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ...

Γιατί αυτός ο ιδιαίτερος δεσμός με τη φύση?
Ποιός άλλος δεσμος θα μπορούσε να είναι πιο απόλυτος?

Η επαφή με τη φύση η γνωριμία μαζί της , η αποκάλυψη των μυστικών της
δεν είναι απαραίτητα μια διαδικασία που πρέπει να ξεκινήσεις παίρνοντας
τον πιο τέλειο εκδρομικό εξοπλισμό, άδεια από τη δουλειά, χάρτες, πυξίδες, εφόδια
και με ένα αγωνιώδη τρόπο να αρχίσεις να ψάχνεις ... που ειναι η φύση...

Ο δεσμός με το σύμπαν είναι μέσα μας και εμείς είμαστε μέσα του.

Αυτός ο δεσμός για μένα δεν έχει χρόνο ούτε τόπο. Είναι από πάντα και θα είμαι για πάντα. Απλώνεται στο γαλήνιο αεράκι που κυκλοφορεί τα απομεσήμερα του καλοκαιριού και με αποκοιμίζει, είναι το νερό που κυλάει επάνω μου και παίρνει μαζί του τα βάσανα μου, είναι το σεντόνι από αστέρια που νοιώθω ναναι δυό βήματα από μένα, είναι η οργή μιας ξαφνικής βροχής που με παρασαίρνει, ο ήλιος δεμένος μ’αλάτι που ψήνει το δέρμα μου, ένα ξημέρωμα στην άκρη ενός βράχου με τους γλάρους να επιδίδονται σε ακατάσχετη φλυαρία, η άμμος το βράδυ που κουτσομπολεύει όλα τα μυστικά της θάλασσας, η υγρασία πάνω στα φύλλα που μόλις τα χαιδέψεις σε κοιτάνε πονηρά και λικνίζονται πέρα δώθε, είναι ο άνεμος ο πιο αγαπημένος μου θεός απ’όλους που μπορεί να σε μαγέψει ή να σε παλαίψει ανάλογα με τα κέφια του.....

Το να δένεσαι μ’αυτό που σε γέννησε, που σε μεγαλώνει που θα σ’αγκαλιάσει στο μεγάλο ταξίδι, δεν είναι ρομαντισμός ή παιδική αφέλεια ειναι ανάγκη που χρειάζεται να εκτονόνεται συνέχεια, κάθε στιγμή. Αλλοτε σαν γαλήνη κι άλλοτε σαν έκσταση. Και η σοφία που απεγνωσμένα και απαιτητικά ψάχνει ο άνθρωπος στα σκονισμένα του βιβλία είναι όλη από πάντα και για πάντα απλωμένη μπροστά στα πόδια του..

Οταν αφουγκραστείς κι ακούσεις για πρώτη φορά τη φύση να σου μιλάει δε μπορείς πια να γυρίσεις πίσω. Δεν μπορείς να περιορίσεις αυτό το ξεδίπλωμα που γεννιέται μέσα σου.

Νοιώθεις ασήμαντος και τέλειος, ελάχιστος και απέραντος, θεικός και δαιμονικός μαζί, ανίκητος άρχοντας και ταπεινός υπηρέτης.

Ο θεοί ξεπετιούνται από μέσα σου σαν από θαύμα κι εσύ αγγίζεις τους θεούς σαν να είσαι ευλογημένος. Με έχουν αποκαλέσει πολλές φορές λάτρισσα των ειδώλων, των άψυχων , προσκολλημένη σε πράγματα έξω από τη σημερινή πραγματικότητα, ιδέες, αντιλήψεις που κάποτε είχαν έννοια για το πρωτόγονο πνευματικό επίπεδο των αρχαίων λαών αλλά τώρα όλα έχουν κάνει άπειρα βήματα πιο πέρα...

Πιο πέρα από τι άραγε?....Τι υπάρχει μεγαλύτερο από το σύμπαν που απλώνεται γύρω σου και το σύμπαν που θέλεις ν’ανακαλύψεις μέσα σου?

Με ποιούς μηχανισμούς άραγε θα μπορέσεις ν’ανακαλύψεις τα μυστικά τις αλήθειες από την πανάρχαια μαγεία αν δεν αγαπήσεις αυτό που αγγίζεις, που βλέπεις, που οσμίζεσαι, που γεύευσαι?

Η ψυχή είναι άρρηκτα δεμένη με το όλον και η έκφραση του όλον τόσο μακρινή και άγνωστη τη βλέπετε? Εγώ πάλι γιατί τη βλέπω τόσο ξεκάθαρα στη συγκίνηση της προσευχής μου? Γιατί ταξιδεύω χωρίς τέλος σε κάτι που λόγια ανθρώπινα δεν έχουν βρεθεί για να το περιγράψουν?

Να αισθάνεσαι την απλότητα των εικονων και να σέβεσαι τη δημιουργία . Κάθε συναίσθημά σου αντανακλάται έξω σαν μια ξεχωριστή μορφή και κάθε εικόνα μορφή απ’έξω γεννάει ένα καινούργιο συναίσθημα μέσα σου.

Συγχωρήστε την απλοικότητα της σκέψης μου αλλα η γλώσσα της φύσης μου έχει μάθει ότι οι αλήθειες δεν είναι απαραίτητο να είναι πολύ διαβασμένες. Αρκεί να είναι...