αντιδραστε για την ελευθερη εκφραση στο δικτυο

Ορίστηκε δικάσιμος (21 Ιουνίου 2007 ,ωρα 9πμ ,στο Πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, στο κτήριο 9 της πρώην σχολής Ευελπίδων) για την δίκη του Αντώνη Τσιπρόπουλου.

Κατηγορείται διότι:
Διατηρούσε στο site www.blogme.gr κατάλογο και news aggregator των ελληνικών blogs. Ένα από αυτά (το FunEL-Βαρύ Πακέτο) σατυρίζει πολύ έντονα τον Δημοσθένη Λιακόπουλο. Για αυτή τη σάτυρα βρίσκεται υπόλογος ο... Τσιπρόπουλος! Συνελήφθη, του κατασχέθηκε ο σκληρός δίσκος και έχει γνωρίσει απίστευτη ταλαιπωρία επειδή η λίστα του περιείχε -μεταξύ άπειρων άλλων- και link για το εν λόγω blog (όπως έχουν και το Google και όλα τα "ψαχτήρια").

Επειδή ίσως παίξει ρόλο και η δική μας στάση, ενημερωθείτε, διαβάστε και υπογράψτε για το άδικο της κατηγορίας στα παρακάτω link:
http://blogme.gr/wordpress/?p=28
http://www.develop4democracy.org/petition/

εγωισμος

αμα τον δειτε ανφας τον εγωισμο,
δεν ειναι τιποτα παραπανω απο μια πορδη στον ανεμο...

Τσιου Τσιου Δεν (jbg (1959- )

το τζινι και η πρωτη ευχη...

καποιος καποτε βρηκε ενα τζινι.
"πες μου τρεις ευχες", ειπε το τζινι. "ποια ειναι η πρωτη?"
"να βιωσω την Αληθεια πισω απο τα πραγματα", απαντησε ο ανθρωπος.
"εγινε" ειπε το τζινι. "πες μου τωρα την δευτερη επιθυμια σου".
"μα δεν χρειαζομαι τιποτα αλλο πλεον", απαντησε ο ανθρωπος.


καποτε σε ενα φορουμ συζητουσαμε το αν οι οικονομικα ευκαταστατοι ειναι ευκολοτερο να προχωρησουν στην εσωτερικη αναζητηση, απο τους φτωχους ανθρωπους του μοχθου.
αρκετοι θεωρουσαν απαραιτητη την οικονομικη ανεση, για να βρουν χρονο, για να βρουν δασκαλους, για να επισκεφθουν εξωτικες σχολες και μοναστηρια.

προσωπικα πιστευω οτι εχουν τις ιδιες ακριβως ευκαιριες και τις ιδιες δυσκολιες.

ο χρονος πχ δεν περισευει στους πλουσιους.
πρεπει να φροντιζουν το χρημα τους και την κοινωνικη τους θεση.

οι φτωχοι δεν εχουν χρονο εφοσον πρεπει να δουλεψουν πολλες ωρες για να επιβιωσουν.
και το φυσικο περιβαλλον καταντα απροσωπο και βαρετο μεσα απο την ρουτινα και την μιζερια της φτωχιας τους.

οι πλουσιοι καταληγουν να ονειρευονται "επιστροφη" στην φυση και οι φτωχοι "αποδραση" απο την φυση (γι αυτο μεγαλωνουν οι πολεις και ερημωνουν τα χωρια).

κανεις τους δεν την προσεγγιζει σωστα.
γιατι το θεμα ειναι η αντιληψη μας.
αυτη πρεπει να διευρυνθει ωστε να βιωσουμε το μεγαλειο της Φυσης.
και δεν αγοραζεται με χρηματα, ουτε πουλιεται σε καμια σχολη.

το μυστικο νοημα της ζωης, κρυβεται σε πραγματα απλα, οπως στο ταπεινο αγριοχορτο που βλασταινει και ανθιζει μεσα στις ρωγμες του τσιμεντου και μας το διδασκει τζαμπα: το νοημα της ζωης ειναι το να την ζεις!

ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΕΜΑ?

Ισως είναι χιλιοειπωμένο αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι είναι αλήθεια. Σκεφτόμουν πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στο παιδί που μαζεύει το κακάο κι εκείνο που ανοίγει το μαγικό ασημένιο χαρτάκι για να μασουλήσει με λαχτάρα τη σοκολάτα. Το πρώτο δεν ξέρει καν που πηγαίνουν όλοι αυτοί οι σπόροι που μαζεύει, όταν ξαποσταίνει λιγάκι από την ολοήμερη σκλαβιά του μασουλάει και όχι πάντα το ξεροκόμματο που του πετάνε. Το άλλο που θα φάει την ολόγλυκια σοκολάτα όταν θα τελειώσει το πλούσιο γεύμα του σαν επιβράβευση, δεν έχει μυρίσει ποτέ τον αέρα που τυλίγει τα σπαρτά....

Και στα δυό επάνω γίνεται ένα έγκλημα. Το ένα ζει τον εφιάλτη της σκλαβιάς μέσα στη πανέμορφη φύση και το άλλο μέσα στην «ελευθερία» του δεν γνωρίζει τη φύση.
Κι όλος ο κόσμος είναι σκλαβωμένος με τον ίδιο τρόπο είτε στο ένα στρατόπεδο είτε στο άλλο. Ο ψαράς βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο αναζητά ένα κομμάτι ψωμί από μια καλή ψαριά κι ο αδελφός του απέναντι αγγίζει τη θάλασσα, και αν , σε μια 15μερη άδεια κάθε καλοκαίρι... Οι γυναίκες με τους ρόζους στα χέρια βαριανασαίνουν με τα καλάθια γεμάτα ελιές στους ώμους και οι αδελφές τους μετράνε μ’ενα κουταλάκι στο φαι να μην...παχύνουν. Και στο ενδιάμεσο μεταξύ κάματου και απόλαυσης, τα θηρία που εκμεταλλεύονται τους πρώτους και κοροιδεύουν τους δεύτερους.

Οι πρώτοι δεν ελέγχουν τους καρπούς τους και οι δεύτεροι δεν ξέρουν τι είναι αυτό που φτάνει σ’αυτούς.
Θα μου πείτε τι ζητάς? Να παρατήσουμε όλοι τη ζωή μας τη καθημερινότητά μας και να γυρίσουμε να βγάζουμε τους καρπούς από τη γη μόνοι μας, να φτιάξουμε καλύβες μέσα στα χωράφια χωρίς πολυτέλειες, να τρώμε αυτό που θα κυνηγάμε ή θα ψαρεύουμε και να είμαστε κοντά στη φύση? Φαίνεται σαν αστεία σκέψη ενός μικρού παιδιού, ή σαν το όνειρο ενός επαναστατημένου έφηβου....

Ομως ανάμεσα σ’αυτό που δεν θα μας αφήσουν πια να είμαστε, αυτό που χάσαμε στο πέρασμα των χρόνων, υπάρχουμε ακόμα εδώ και μπορούμε να δώσουμε μια ελάχιστη ευκαιρία στον εαυτό μας, αν όχι να γυρίσουμε εκεί που ανήκουμε, τουλάχιστον να ονειρευτούμε να αγγίξουμε λιγάκι αυτό που χάσαμε.

Το πλησιάσμα της φύσης είναι μια μαγική τελετή από μόνο του. Και τα μάγια δεν είναι οι προσπάθειες κάποιου να γίνει κάτι δυνατότερο από κάποιον άλλο, είναι απλά ο σύνδεσμος με την άλλη όχθη , με το σπιτι μας, εκείνο το αληθινά δικό μας σπίτι που είχαμε πριν να μεταναστεύσουμε στα άοσμα, άχρωμα, άγευστα κελιά μας. Ολα γύρω μας υπάρχουν ακόμα.

Ο Γιάννης στην εκπομπή για τη Πεντέλη μίλησε για μια μουσική που απλωνόταν παντου... αλήθεια την έχετε ακούσει αυτή τη μουσική ποτέ?
Κι αν σας έλεγα ότι σε κάθε βουνό γύρω μας υπάρχει μια ξεχωριστή μουσική? Κι αν σας έλεγα ότι τα δέντρα ψυθιρίζουν? Θα ήμουν αλαφροίσκιωτη ε?

Υπάρχουν τόσα πολλά ανάμεσα σ’αυτό που γίναμε κι αυτό που έπρεπε να είμαστε. Πάρα πολλά... Ισως δεν μπορουμε να κάνουμε ταξίδια μακρινά για να τα βρούμε πάλι όμως τι χρειάζεται αλήθεια για να ταξιδέψει κανείς πέρα από τα όρια? Να το επιθυμεί απλά... ίσως?

Το τζίνι σας ρωτάει τις τρεις ευχές. Ποιές αλήθεια θα ήταν οι τρεις ευχές που θα αλλαζαν πραγματικά τη ζωή και θα την εκσφενδόνιζαν σε άλλους κόσμους?
Εχετε σκεφθεί ποτέ ποιά είναι η ευχή της ψυχής σας?

Ισως όταν έρθει το τζίνι μπροστά σας (κάπου έχετε κρυμμένο ένα οποιοδήποτε λυχνάρι να είστε σίγουροι) η πρώτη ευχή να μην πρέπει να ξεκινήσει με τη φράση "σε παρακαλώ δώσε μου κι άλλα " αλλά "σε παρακαλώ πάρε από πάνω μου όσα σκουπίδια έχω μαζέψει.."

Τον μυριζετε...

στον αερα?

Ενα σενεγαλέζικο τραγούδι

Εκείνοι που πέθαναν δεν έφυγαν
Είναι εδώ μαζεμένοι σε μια σκιά
Οι νεκροί δεν είναι κάτω από τη γη
Είναι στο δέντρο σαν σμάρι

Στον αγρό σαν σπόρος,
Στο νερό που τρέχει
Είναι στη καλύβα , είναι στο πλήθος,
Οι νεκροί δεν πέθαναν.

Εκείνοι που πέθαναν δεν έφυγαν
Είναι μέσα στη καρδιά της γυναίκας
Είναι στο νεογέννητο που ξεπροβάλλει
Και στο ξύλο που καίγεται
Οι νεκροί δεν είναι κάτω από τη γη,
Είναι στη φωτιά που σβήνει
Στις φωνές των λουλουδιών
Στα βράχια που φυτρώνουν
Είναι στα δάση , είναι στο σπίτι,
Οι νεκροί δεν πέθαναν.

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ
Είμαι πια δοσμένος στη δύναμη που κυβερνά τη μοίρα μου.



Δεν προσκολλιέμαι σε τίποτα, έτσι δεν έχω τίποτα να υπερασπιστώ.
Δεν έχω σκέψεις, έτσι μπορώ και βλέπω.
Δε φοβάμαι τίποτα, έτσι μπορώ να θυμηθώ τον ευατό μου.
Αποσπασμένος κι ήρεμος,
θα ορμήσω πέρα από τον Αετό για να λευτερωθώ.

Μια καλημέρα και μια ευχή.. Να ανακαλύψουμε περισσότερες ομορφιές..

ευτυχως σημερα ειχε συννεφια και ψιλοκρυο

και την γλυτωσαν τα αγριολουλουδα απο την ετησια επιδρομη των ανθρωπων των πολεων.

εν δυναμει καταστασεις