ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΕΜΑ?

Ισως είναι χιλιοειπωμένο αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι είναι αλήθεια. Σκεφτόμουν πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στο παιδί που μαζεύει το κακάο κι εκείνο που ανοίγει το μαγικό ασημένιο χαρτάκι για να μασουλήσει με λαχτάρα τη σοκολάτα. Το πρώτο δεν ξέρει καν που πηγαίνουν όλοι αυτοί οι σπόροι που μαζεύει, όταν ξαποσταίνει λιγάκι από την ολοήμερη σκλαβιά του μασουλάει και όχι πάντα το ξεροκόμματο που του πετάνε. Το άλλο που θα φάει την ολόγλυκια σοκολάτα όταν θα τελειώσει το πλούσιο γεύμα του σαν επιβράβευση, δεν έχει μυρίσει ποτέ τον αέρα που τυλίγει τα σπαρτά....

Και στα δυό επάνω γίνεται ένα έγκλημα. Το ένα ζει τον εφιάλτη της σκλαβιάς μέσα στη πανέμορφη φύση και το άλλο μέσα στην «ελευθερία» του δεν γνωρίζει τη φύση.
Κι όλος ο κόσμος είναι σκλαβωμένος με τον ίδιο τρόπο είτε στο ένα στρατόπεδο είτε στο άλλο. Ο ψαράς βρεγμένος μέχρι το κόκκαλο αναζητά ένα κομμάτι ψωμί από μια καλή ψαριά κι ο αδελφός του απέναντι αγγίζει τη θάλασσα, και αν , σε μια 15μερη άδεια κάθε καλοκαίρι... Οι γυναίκες με τους ρόζους στα χέρια βαριανασαίνουν με τα καλάθια γεμάτα ελιές στους ώμους και οι αδελφές τους μετράνε μ’ενα κουταλάκι στο φαι να μην...παχύνουν. Και στο ενδιάμεσο μεταξύ κάματου και απόλαυσης, τα θηρία που εκμεταλλεύονται τους πρώτους και κοροιδεύουν τους δεύτερους.

Οι πρώτοι δεν ελέγχουν τους καρπούς τους και οι δεύτεροι δεν ξέρουν τι είναι αυτό που φτάνει σ’αυτούς.
Θα μου πείτε τι ζητάς? Να παρατήσουμε όλοι τη ζωή μας τη καθημερινότητά μας και να γυρίσουμε να βγάζουμε τους καρπούς από τη γη μόνοι μας, να φτιάξουμε καλύβες μέσα στα χωράφια χωρίς πολυτέλειες, να τρώμε αυτό που θα κυνηγάμε ή θα ψαρεύουμε και να είμαστε κοντά στη φύση? Φαίνεται σαν αστεία σκέψη ενός μικρού παιδιού, ή σαν το όνειρο ενός επαναστατημένου έφηβου....

Ομως ανάμεσα σ’αυτό που δεν θα μας αφήσουν πια να είμαστε, αυτό που χάσαμε στο πέρασμα των χρόνων, υπάρχουμε ακόμα εδώ και μπορούμε να δώσουμε μια ελάχιστη ευκαιρία στον εαυτό μας, αν όχι να γυρίσουμε εκεί που ανήκουμε, τουλάχιστον να ονειρευτούμε να αγγίξουμε λιγάκι αυτό που χάσαμε.

Το πλησιάσμα της φύσης είναι μια μαγική τελετή από μόνο του. Και τα μάγια δεν είναι οι προσπάθειες κάποιου να γίνει κάτι δυνατότερο από κάποιον άλλο, είναι απλά ο σύνδεσμος με την άλλη όχθη , με το σπιτι μας, εκείνο το αληθινά δικό μας σπίτι που είχαμε πριν να μεταναστεύσουμε στα άοσμα, άχρωμα, άγευστα κελιά μας. Ολα γύρω μας υπάρχουν ακόμα.

Ο Γιάννης στην εκπομπή για τη Πεντέλη μίλησε για μια μουσική που απλωνόταν παντου... αλήθεια την έχετε ακούσει αυτή τη μουσική ποτέ?
Κι αν σας έλεγα ότι σε κάθε βουνό γύρω μας υπάρχει μια ξεχωριστή μουσική? Κι αν σας έλεγα ότι τα δέντρα ψυθιρίζουν? Θα ήμουν αλαφροίσκιωτη ε?

Υπάρχουν τόσα πολλά ανάμεσα σ’αυτό που γίναμε κι αυτό που έπρεπε να είμαστε. Πάρα πολλά... Ισως δεν μπορουμε να κάνουμε ταξίδια μακρινά για να τα βρούμε πάλι όμως τι χρειάζεται αλήθεια για να ταξιδέψει κανείς πέρα από τα όρια? Να το επιθυμεί απλά... ίσως?

Το τζίνι σας ρωτάει τις τρεις ευχές. Ποιές αλήθεια θα ήταν οι τρεις ευχές που θα αλλαζαν πραγματικά τη ζωή και θα την εκσφενδόνιζαν σε άλλους κόσμους?
Εχετε σκεφθεί ποτέ ποιά είναι η ευχή της ψυχής σας?

Ισως όταν έρθει το τζίνι μπροστά σας (κάπου έχετε κρυμμένο ένα οποιοδήποτε λυχνάρι να είστε σίγουροι) η πρώτη ευχή να μην πρέπει να ξεκινήσει με τη φράση "σε παρακαλώ δώσε μου κι άλλα " αλλά "σε παρακαλώ πάρε από πάνω μου όσα σκουπίδια έχω μαζέψει.."